به نقل از «تقریب»

الازهر نمایش فیلم عربی مروّج فحشا در مصر را محکوم کرد

تاریخ انتشار: ۱۰ بهمن ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۲۵۷۲۲۵

به گزارش حوزه بین الملل خبرگزاری تقریب، اسامه الحدیدی، مدیر اجرایی مرکز  جهانی فتواهای الکترونیکی الازهر ضمن تأکید بر اهمیت هنر در ارائه و بحث در مورد موضوعات مورد علاقه جامعه، خواهان پرهیز از افشای موضوعاتی مانند همجنس‌گرایی شد.

پخش فیلم «اصحاب ولا اعزاء» نخستین فیلم عربی محصول نتفلیکس طی روزهای اخیر و از طریق این سامانه اینترنتی در بین جوامع عربی جنجال به پا کرده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این فیلم با حضور بازیگران مصری و لبنانی ساخته شده، اما به دلیل ترویج موضوع همجنس‌گرایی مورد اعتراض شدید جوامع عربی قرار گرفته است.

این فیلم که از روی نسخه ایتالیایی «perfect strangers» اقتباس شده و اولین فیلم عربی محصول نتفلیکس است، به دلایل متعددی از جمله دیالوگ‌های صریح، نمایش صحنه‌های شوکه‌کننده و بیان موضوع همجنس‌گرایی با موجی از انتقادها در کشورهای عربی به ویژه مصر همراه شده است. در این فیلم، فؤاد یمین، بازیگر لبنانی، نقش شخصیتی همجنس‌گرا را ایفا کرده است.

مدیر اجرایی مرکز فتوای الازهر در واکنش به این فیلم گفت: ما در تلاشیم تا نظام ارزشی و اخلاقی جامعه را احیا کنیم و به هر چیزی که هدفش ساختن انسان و اصلاح رفتار او باشد، اهتمام زیادی قائلیم.  سؤالات زیادی به ما می‌رسد که به ذهن هیچکس نمی‌رسد و مربوط به بسیاری از مسائلی است که از نظر عقل سلیم غیرطبیعی است، در حالی که ما به روش‌های علمی، رفتاری و روان‌شناختی و نه صرفاً از منظر دینی به آن‌ها می‌پردازیم.

وی افزود: همجنس‌گرایی در اسلام مردود و رفتاری است که از لحاظ شرعی جرم و حرام است و داستان‌های قرآن کریم نیز مؤید این مطلب است.

الحدیدی با اشاره به اینکه باید ماهیت همجنس‌گرایی و رفتار یا بیماری بودن آن را بررسی کرد، تصریح کرد: اگر این بیماری ناشی از عدم تعادل هورمونی باشد، درمان آن از طریق پزشکان انجام می‌شود و برای هر بیماری دارویی وجود دارد، اما ما رفتار همجنس‌گرایی را کاملاً رد می‌کنیم و مقابله با آن وظیفه شرعی ماست، زیرا فطرت انسانی و اسلامی این موضوع را رد می‌کند.

مرکز جهانی فتوای الازهر هم با صدور بیانیه‌ای به پخش این فیلم واکنش نشان داده و تأکید کرده است: وجدان‌های هوشیار صاحبان خود را به سمت خلاقیت روشنگرانه و آگاهانه سوق می‌دهد که ملت‌ها را می‌سازد، اخلاق را بهبود می‌بخشد و امنیت و ثبات جوامع را به دست می‌آورد.

این مرکز در بیانیه‌ای با عنوان «مفاهیم الگوها، آزادی و هویت» گفت: اقدام علیه فضیلت‌های اخلاقی و نفی ارزش‌های عادی جامعه از طریق برنامه‌هایی نظام‌مند؛ بیانگر آزادی، رهایی و خلاقیت نیست؛ بلکه فساد و تضعیف جوامع و غوطه‌ور ساختن آنها در منجلاب رذیلت است.

این مرکز افزود: مشارکت در گسترش بداخلاقی، اشاعه فحشاء و کم اهمیت جلوه دادن آن نزد مردم، گناهی است که باعث گسترش گناهان و جنایت‌ها می‌شود و ارزش‌ها، امنیت و ثبات جامعه را تهدید می‌کند.

در ادامه آمده است: تحریف مفاهیم دینی و ارزش‌های اخلاقی با هدف جنجال‌آفرینی، افزایش شهرت و بیننده، منفعت‌خواهانه و منفورانه است که آثار منفی آن به سلامت، انضباط و آرامش جامعه بازمی‌گردد. این الگوهای بد در جوامع نه تجلیل می‌شوند و نه با اشتباهشان همدردی می‌شود، بلکه اعمالشان نفرت‌انگیز است.

مرکز فتوای الازهر با بیان اینکه خیانت زناشویی در همه اشکال آن جرمی است که به هیچ وجه موجه نیست و توجیه آن نیز جرم است، خاطرنشان کرد: رابطه نامشروع زن و مرد، زنا، حرام و گناه کبیره است و تلاش برای عادی جلوه دادن آن، تضییع حقوق، تخریب جوامع و نقض آشکار آموزه‌های اسلام است.

در پایان این بیانیه آمده است: همجنس‌گرایی ناپسند و مذموم، انحطاط اخلاقی نفرت‌انگیز، نقض آموزه‌های ادیان و خلاف فطرت عادی انسان است و جرم عادی‌ جلوه دادن و ترویج آن تحریف هویت ما و مخدوش کردن امنیت است.

 ریاض عبدالستار، عضو مجلس نمایندگان مصر از استان المنیا هم در اظهار نظر فوری درباره این فیلم گفت: در خصوص اجازه اکران فیلم سینمایی عزیزترین دوستان شکایتی را علیه سندیکای بازیگران و رئیس نظارت بر آثار هنری تقدیم رئیس مجلس می‌کنم.

وی افزود: فیلمنامه و بازی بازیگران فیلم با ارائه روابط غیرقانونی همجنس‌گرایان که با قوانین آسمانی و آداب و رسوم و آموزش‌های اصیل شرقی ناسازگار است، دعوت صریح به فحشاء و انحراف است.

عبدالستار ادامه داد: چنین محتوایی دعوت به انحراف و عمل به منکر است که در جامعه مصر قابل قبول نیست و بر لزوم روشن شدن موضوع در مورد فیلم که اخیراً غوغایی در جامعه به راه انداخته است، تأکید کرد.

انتهای پیام/

منبع: تقریب

کلیدواژه: الازهر فیلم همجنس گرایی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.taghribnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تقریب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۲۵۷۲۲۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دولت جمع‌گرا؛ مبنای اقتصاد دستوری

عصر ایران - دولت جمع‌گرا (collectivist state) به دولتی گفته می‌شود که سراسر زندگی اقتصادی را تحت کنترل خود درمی‌آورد. نمونۀ اعلای چنین دولتی، در کشورهای کمونیستی شکل گرفت. یعنی در اتحاد جماهیر شوروی و اروپای شرقی.

مداخلۀ دولت جمع‌گرا در حیات اقتصادی جامعه، بسیار فراتر از مداخلات دولت‌های توسعه‌گرا و سوسیال دموکراتیک می‌رود. این دو دولت اخیر، با هدف راهنمایی یا پشتیبانی کلی از اقتصاد خصوصی در زندگی اقتصادی مداخله می‌کنند. اما دولت جمع‌گرا در واقع اقتصاد را ملک طلق خودش می‌داند.

در شوروی و اروپای شرقی، دولت‌های جمع‌گرا می‌کوشیدند سرمایه‌گذاری خصوصی را کلاً از بین ببرند و به جای آن، اقتصادهایی با برنامه‌ریزی مرکزی، همراه با مدیریت شبکۀ وزارتخانه‌های اقتصادی و کمیته‌های برنامه‌ریزی برپا کنند.

بنابراین آنچه "اقتصاد دستوری" خوانده می‌شود، از راه سیستم برنامه‌ریزی "مستقیم" سازمان یافته بود که در نهایت بالاترین ارگان‌های حزب کمونیست آن‌ را کنترل می‌کردند.

توجیه "جمعی کردن" دولت (یا لغو مالکیت خصوصی به سود نظام مالکیت اشتراکی یا عمومی)، از گرایش بنیادی سوسیالیسم به ارجحیت دادن مالکیت عمومی بر مالکیت خصوصی ناشی می‌شود؛ اما استفاده از دولت برای رسیدن به این هدف، بیش از آنکه ناشی از نوشته‌های مارکس و انگلس باشد، محصول تلقی مثبت از "قدرت دولت" است.

مارکس و انگلس "ملی کردن" را رد نکرده بودند. بویژه انگلس معتقد بود که در دورۀ "دیکتاتوری پرولتاریا" کنترل دولت تا کارخانه‌ها، بانک‌ها، ترابری و مانند آن‌ها گسترش می‌یابد. با این حال این دو اندیشمند کمونیست تصور می‌کردند که دولت پرولتری کاملا موقت خواهد بود و همین که اختلاف طبقاتی از بین برود، این دولت نیز رو به فرسایش خواهد گذاشت.

اما دولت جمع‌گرای شوروی همیشگی و دارای قدرتی فزاینده و بوروکراتیک شد. در زمان حکمرانی استالین، سوسیالیسم به طور کامل با دولت‌گرایی مترادف شد و پیشرفت سوسیالیسم در گسترش مسئولیت‌ها و اختیارات سازمان و تشکیلات دولتی بازتاب یافت.

دولت‌گرایی یا statism که در ایران به "اتاتیسم" مشهور شده، یعنی اعتقاد به اینکه دخالت دولت مناسب‌ترین وسیلۀ رفع دشواری‌های سیاسی یا پدیدآوردن توسعۀ اقتصادی و اجتماعی است. ایمانی ژرف و شاید تردیدناپذیر به دولت، به منزلۀ سازوکاری که با آن اقدام جمعی را می‌توان سازماندهی کرد و به هدف‌های مشترک دست یافت. زیربنای این دیدگاه را تشکیل می‌دهد.

دولت آرمانی اخلاقی، وسیله‌ای در خدمت ارادۀ عمومی تلقی می‌شود. دولت‌گرایی یا استاتیسم کاملا در نقطۀ مقابل آنارشیسم است. در آنارشیسم فرض بر این است که انسان‌ها در غیاب منبع اقتداری به نام دولت نیز می‌توانند همکاری جمعی مطلوبی داشته باشند و به زندگی خودشان سامان دهند. اما دولت‌گرایی مخالف چنین ایده‌ای است.

دولت‌گرایی در سیاست‌های حکومت که زندگی اقتصادی را تنظیم و کنترل می‌کند به روشنی دیده می‌شود. این سیاست‌ها از ملی کردنِ گزینشی و مدیریت اقتصادی (که گاه هدایت خوانده می‌شود) گرفته تا کورپوراتیسم (در هر دو شکل لیبرالی و فاشیستی) و جمع‌گرایی به شیوۀ شوروی را در بر می‌گیرد.

جمع‌گرایی در واقع حد اعلای دولت‌گرایی است. در مارکسیسم، چنانکه گفتیم، دولت‌گرایی ناشی از نگاه مثبت به دولت بود؛ نگاهی که مارکس و انگلس نداشتند. مارکس اصولا دولت را همانند دین و سرمایه، پدیده‌ای منفی می‌دانست که نهایتا باید از بین برود. غایت اندیشۀ مارکس، سرشتی آنارشیستی داشت چراکه بی‌دولتی را تجویز می‌کرد.

اما مارکسیست‌هایی که توانستند حکومت تشکیل دهند، نه تنها دولت را از بین نبردند، بلکه دولت‌هایی فراگیر یا توتالیتر تشکیل دادند که بر همۀ حوزه‌های اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی و سیاسی جامعه سلطۀ کم‌نظیری داشت؛ سلطه‌ای که در تاریخ بشر فقط در نازیسم و تا حدی هم کاتولیسیسم عصر قرون وسطی مشاهده شده. بنابراین collectivism یا جمع‌گرایی در قبال نهاد دولت را می‌توان راهی به سوی توتالیتاریسم نیز دانست.

در زندگی شخصی و اجتماعی (و نه در مقام تعیین ماهیت دولت)، جمع‌گرایی البته در برابر فردگرایی قرار می‌گیرد و لزوما پدیده‌ای منفی نیست. یعنی در بسیاری از موارد، جمع‌گرایی بر فردگرایی ارجحیت پیدا می‌کند و اصولا زمینه‌ساز همکاری بین افراد است. بنابراین جمع‌گرایی اگر رقم‌زنندۀ ماهیت و کیفیت دولت نباشد، پدیده‌ای مذموم نیست.

دولت‌های جمع‌گرا اگرچه مارکسیست بودند ولی برخلاف نظر مارکس، محصول خوش‌بینی به نهاد دولت بودند. ضمنا این دولت‌ها برخلاف غایت اندیشۀ مارکس، خودشان را نهادی موقت و نهایتا زائد در زندگی بشر نمی‌دانستند؛ چراکه اصولا با این فرض تاسیس و فربه شده بودند که بهترین نوع همکاری جمعی انسان‌ها تحت کنترل و هدایت دولت امکان‌پذیر است.

با چنین نگاهی به نهاد دولت، دلیلی برای اعتقاد به اضمحلال و انحلال نهاد دولت به عنوان نشانۀ سعادت و آزادی انسان وجود ندارد و دولت نه تنها شر ضروری نیست، بلکه خیر ضروری است.

 

 

کانال عصر ایران در تلگرام